Jest takie powie­dze­nie, że coś obcho­dzi nas tyle, co zeszło­rocz­ny śnieg. Myślę sobie, że jest w nim dużo praw­dy. Dla­cze­go ktoś miał­by w ogó­le zasta­na­wiać się nad zeszło­rocz­nym śnie­giem, kie­dy

Ado­be Ligh­tro­om, to cyfro­wa ciem­nia foto­gra­ficz­na. Jest wszyst­kim tym, co kie­dyś zaj­mo­wa­ło całe pomiesz­cze­nie peł­ne powięk­szal­ni­ków i suszą­cych się na sznu­rach klisz świe­żo wypra­nych w wywo­ły­wa­czach, któ­re jak che­micz­ne ede­lik­si­ry

Latem gubię kape­lu­sze, a jesie­nią prze­waż­nie ręka­wicz­ki i sie­bie. Jeśli cho­dzi o kape­lu­sze i ręka­wicz­ki prak­ty­ku­ję raczej gubie­nie tra­dy­cyj­ne, tak jak gubi się zwy­kle rze­czy noszo­ne przy sobie: w auto­bu­sie, drzwiach i

Pra­wie trzy tygo­dnie z ple­ca­kiem na ple­cach i okru­cha­mi pia­chu we wło­sach minę­ły jak sen. I gdy­by nie nowe pie­cząt­ki w pasz­por­cie, chy­ba nie uwie­rzy­ła­bym w ten rów­no­le­gły świat, w

Dzie­sięć lat temu też było lato. Miesz­ka­łam wte­dy w domu rodzin­nym, przy małej ulicz­ce duże­go mia­sta w Pol­sce wschod­niej, z któ­rej każ­dy ucie­kał na stu­dia do sto­li­cy, jeśli myśli ucie­ka­ły

A więc dziś mija­ją dwa lata, odkąd przed całym kościo­łem zakład­ni­ków w sukien­kach i gar­ni­tu­rach obie­ca­li­śmy sobie, że będzie­my kochać się całe życie. I jed­no­cze­śnie dzie­sięć, odkąd On nie­zmien­nie śmie­je

To o czym marzysz jest jak cukier: na tyle słod­kie, żeby śnić o tym po nocach i na tyle syp­kie, by czuć jak ucie­ka nam przez pal­ce. Rzecz w tym,