CChciałabym móc powiedzieć, że moja długa nieobecność na blogu spowodowana była jedynie remontem strony i bezwiednym wzięciem przeze mnie udziału w empirycznym badaniu mającym dowieść, że remonty lubią się przedłużać. Jednak nie było to tylko to. Choć ten, kto chociaż raz walczył z edycją kodu html albo ekipą skuwającą tynki wie, że teza dotycząca nieuniknionego przedłużania się remontów jest nie do obalenia.

Strona faktycznie zawieszona została z powodu remontu. Z perspektywy czasu widzę jednak, że pomysłodawcą całego zamieszania raczej nie mogłam być ja. Zdecydowanie musiał stać za tym jakiś mój wewnętrzny sabotażysta. Bo czy mogłabym wpaść na pomysł zawieszenia strony w jej największym rozkwicie? Tuż przed podróżą dookoła świata i właśnie wtedy, kiedy felietony jak nigdy podawały się z rąk do rąk hiperłączami poleceń? I w końcu chwilę po tym, kiedy ze wzruszeniem odebrałam paczkę od jednej z czytelniczek wysłaną w podziękowaniu za to, że jeden z tekstów zmienił jej życie? To zdecydowanie nie mogłam być ja. Musiała być to jakaś inna (raczej nie życząca mi zbyt dobrze, chociaż mieszkająca w mojej głowie) dziewczyna. Nie chciałabym dać się ponieść stereotypom, ale istnieje szansa, że także blondynka.

Kiedy strona zapadła w sen zimowy (który przeciągnął się na wszystkie możliwe pory roku), nie wiedziałam jeszcze, że remont bloga nie jest jedynym remontem, który mnie czeka. W niedługim czasie zaczęłam podupadać na zdrowiu, a moje ciało i głowa już bez niczyjej decyzji przełączyły się w tryb konserwacji.

Mijały tygodnie, a doktorom medycyny specjalizującym się w braku diagnoz nie pozostawało nic innego, jak wzruszenie ramion. Nie poddawałam się jednak i na własną rękę szukałam odpowiedzi. Odpowiedzi oraz dystansu. A najbardziej pomagał mi dystans dosłowny, perspektywa oddalona na tysiące kilometrów: podróże.

Ledwie zdążyłam rozpakować plecak po podróży dookoła Świata, by spakować go ponownie conajmniej kilkanaście razy. Filipiny, Nowa Zelandia, Australia, Tulum, Nowy York, Kalifornia, Hawaje czy Grecja (właśnie zdałam sobie sprawę z tego jak wiele tekstów mam do nadrobienia!:)), to tylko kilka z miejsc w których odbyliśmy podróżniczy handel wymienny: pokonane kilometry wymieniając na wspomnienia. Takie nie do zapomnienia.

Aż w końcu życie zabrało mnie w jeszcze jedną długą podróż. All inclusive w niemieckim szpitalu. Nie mogę narzekać: posiłki kilka razy dziennie, łóżko sterowane pilotem i kroplówek tyle, że tak wielu igieł nie widziało samo życie nocne w Berlinie. I chociaż decyzja o leczeniu w Niemczech była ryzykowna i trudna, w końcu miałam diagnozę. I w końcu miałam nadzieję.

Po prawie miesięcznym pobycie w szpitalu do domu wróciłam lądując w nowej, pandemicznej rzeczywistości. Nie wiem czy więcej wymagało ode mnie odnalezienie się w świecie płynów do dezynfekcji czy tym, który po trudnym czasie zastałam w mojej głowie ucząc się żyć na zwolnionych obrotach.