Mam na imię Ola i aktualnie znajduję się na przedziwnym etapie ludzkiego życia: płacę podatki i mam męża, ale wciąż podjadam czekoladę w łóżku i nie depczę linii między płytami chodnikowymi.

Piszę tu, jako nałogowy przestawiacz mebli w mieszkaniu, który myślał pinami z pinteresta jeszcze w epoce szarego game bouy’a nintendo, wybuchającego proszku do pieczenia w kinder niespodziankach i gumy turbo. Nałogowo bawię się słowami, fotografuję, śmieję się i podróżuję. Sporo łączy mnie z Amelią z francuskiego kina. Głównie pewność, że płyty winylowe robi się jak naleśniki.

Kiedy nie jestem w podróży życie dzielę na dwa domy. W stuletniej warszawskiej kamienicy albo na tarasie starego domu nad jeziorem głaszczę adoptowanego psa Lucjana, którego jestem po części matką, po części psychofanką. Kocham fotografię, podróże, emocje i słowa. I to, jak miękkie w dotyku są psie uszy. Herbatę piję w nieprzyzwoitych ilościach.