Let’s get lost, czyli: spełniamy nasze największe podróżnicze marzenie!

LLatem gubię kape­lu­sze, a jesie­nią prze­waż­nie ręka­wicz­ki i sie­bie. Jeśli cho­dzi o kape­lu­sze i ręka­wicz­ki prak­ty­ku­ję raczej gubie­nie tra­dy­cyj­ne, tak jak gubi się zwy­kle rze­czy noszo­ne przy sobie: w auto­bu­sie, drzwiach i przej­ściach, kawiar­niach, skle­pach, kolej­kach i w pośpie­chu. Gubię zwy­kle z roz­tar­gnie­nia: jest rzecz, jest rzecz, jest rzecz i za chwi­lę nie ma.

Jeśli cho­dzi o gubie­nie sie­bie, tu wyróż­niam dwa rodza­je. Pierw­sze, to gubie­nie się w sobie samej. To ten rodzaj gubie­nia, kie­dy może wynu­rzy­ła­byś nos spod weł­nia­ne­go koca i skon­sul­to­wa­ła jesien­ne smut­ki z jakimś spe­cja­li­stą, ale masz wra­że­nie, że nawet lekarz i far­ma­ceu­ta pole­ci­li­by Ci po pro­stu Nutel­lę. Daw­ko­wa­ną bez­po­śred­nio ze sło­ika. Łyż­ka­mi. Pod kocem. Weł­nia­nym.

To ten rodzaj gubie­nia, kie­dy nawet deszcz za oknem pada jakoś od nie­chce­nia. Czas upły­wa za szyb­ko, a jed­no­cze­śnie tak okrut­nie się wle­cze, kie­dy cia­sto jesien­ne­go pocie­sze­nia w pie­kar­ni­ku się pie­cze. I wybacz mi słod­ka mat­ko boska węglo­wo­da­no­wa: na sezon biki­ni znów nie będę goto­wa. Odpuść mi moje grze­chy świę­tej pamię­ci die­to: cze­ko­la­da poma­ga cza­sem, kie­dy jest się kobie­tą.

Dru­gi rodzaj gubie­nia to lep­ki zapach bile­tów lot­ni­czych dru­ko­wa­nych w pośpie­chu, to waliz­ka domy­ka­na ama­tor­ską meto­dą doci­ska­nia jej tył­kiem, aż wszyst­ko jakimś cudem się zmie­ści. To pasz­por­ty goto­we na wię­cej pie­czą­tek po podróż­ni­czym odwy­ku. I goto­we na moment, w któ­rym groź­ny Pan w mun­du­rze otwo­rzy je na stro­nie ze zdję­ciem i szyb­kim gło­wy ski­nię­ciem uchy­li lot­ni­sko­we wro­ta boarding’u.

Moment odpra­wy jest dla mnie emo­cjo­nu­ją­cy o tyle, że na widok podo­bi­zny wła­snej twa­rzy w pasz­por­cie, uchwy­co­nej od fron­tu na fote­lu foto­gra­fa rekla­mu­ją­ce­go swo­je usłu­gi chwy­tli­wym szyl­dem “tyl­ko u nas zdję­cia do doku­men­tów w pięć minut”, czu­ję się jak na pamiąt­ko­wej foto­gra­fii z aresz­tu śled­cze­go. To wygla­da jak ryso­pis, a ja jak poszu­ki­wa­na. Bo jestem poszu­ki­wa­na. Bo jestem zgu­bio­na. Bo w każ­dej podró­ży odnaj­du­ję samą sie­bie na nowo.

Jedziemy w podróż dookoła świata!!!

Podróż dooko­ła świa­ta była jed­nym z tych marzeń, o któ­rych bałam się śnić. Czas nigdy nie wyda­wał się być odpo­wied­ni, a połą­cze­nia lot­ni­cze odpo­wied­nio dobre. No i port­fel wystar­cza­ją­co pełen. Pod­świa­do­mie wyda­wa­ło mi się też, że taka podróż może zda­rzyć się tyl­ko w książ­kach i fil­mach. Ale mimo to skry­cie sobie o niej marzy­łam. On mię­dzy zda­nia­mi cza­sa­mi żar­to­wał o niej. Naj­pierw rzad­ko. Póź­niej czę­ściej. A ona z każ­dym żar­tem sta­wa­ła się coraz bar­dziej real­na, żart zamiast bawić rumie­nił nam policz­ki i nawet nie wie­my kie­dy zaczę­ła sta­wać się pla­nem.

Nasza trasa

Zgubić się gdzieś daleko. I odnaleźć na nowo.

Więc jeśli cho­dzi o gubie­nie sie­bie, to wyróż­niam dwa rodza­je. Pierw­sze, to gubie­nie się w sobie samej. Dru­gie, to gubie­nie się gdzieś dale­ko, by odna­leźć na nowo.

I cho­ciaż takie “dale­ko” może cze­kać bli­żej niż myśli­my — być leśnym spa­ce­rem, ulu­bio­ną kawiar­nią albo książ­ką prze­czy­ta­ną na jed­nym wde­chu — to lubię z odle­gło­ści tysią­ca kilo­me­trów zoba­czyć wła­sne spra­wy. Przez chwi­lę być dalej od życia, w któ­rym dziew­czy­na któ­rą jestem spie­szy się mię­dzy ponie­dział­ka­mi. I nie zawsze pamię­ta dokąd. “Być” bar­dziej świa­do­mie. Przez chwi­lę być dalej, by być bli­żej.

Na koń­cach świa­ta ludzie sze­lesz­czą do sie­bie w języ­kach, któ­rych nie rozu­miem, ale spie­szą się i śmie­ją w tym samym co wszy­scy. Lecę pouśmie­chać się do nich. I do austra­lij­skich kan­gu­rów!

Bye gor­ge­ous, stay awe­so­me!

From Ola Poems with love.